„Tęskno nam, Panie, do tych łąk malowanych zbożem rozmaitem…”
— z cytatu ks. Jana Twardowskiego
Choć świat wokół nas zmienia się szybko, wciąż kultywujemy to, co bliskie i prawdziwe – dawne przepisy, wspólne spotkania, rozmowy przy stole. Tak jak kiedyś, spotykamy się, by razem gotować, śmiać się, wspominać i tworzyć. Bo właśnie w takich chwilach odnajdujemy sens wspólnoty.
W małych grupach, w naszych miejscowościach, powstają współczesne „małe ojczyzny” – oparte na szacunku, serdeczności i trosce o to, co wspólne. To tu, w rozmowach, smakach i opowieściach, odradza się duch lokalności, który łączy pokolenia i przypomina, że tożsamość nie znika – ona żyje w codzienności.
„Jak robiłam te orzeszki z przepisu mojej babci, to miałam łzy w oczach – nie tylko dlatego, że dobrze wyszły. Po prostu poczułam, że ona tu jest ze mną. Że te nasze historie dalej się toczą.”
Takie spotkania – zwyczajne i wyjątkowe zarazem – są częścią tego, co tworzy nasz Skarbiec Europy.
